Złoty gepard kilkoma susami pokonał szlak z groty w dół zbocza. Stwierdził, że droga powrotna jest znacznie łatwiejsza niż w drugą stronę. Było to całkiem korzystne.
Celowo ominął miejsce, w którym wczoraj zostawił drużynę. Możliwe, że jeszcze gdzieś tam spali, a nie chciał ich budzić, dopóki nie zorganizuje śniadania. Ot, taki upominek przed tym, jak zostawi ich samych na kilka dni.
Wskoczył na spory głaz, by rozejrzeć się za potencjalną zwierzyną. Poranny wiatr muskał jego sierść i spychał dokuczliwie grzywkę na oczy. Zephyr wstrząsnął głową i skupił wzrok na równinie.

Szukam postaci, która pamięta jeszcze Skandę jako Ragnara, władcę Szkarłatnego Świtu. Pamiętać go musi dobrze, nie jako rzekomego zdrajcę. Dunno, może Vei mi się tu zgłosi, ale skoro do tej pory pochodzenie Skandy było jej dzieciom przedstawiane okrężną drogą, to nie wiem, jakby to miało wyglądać. Jakkolwiek, potrzebuję kogoś, kto opowie Skadimowi o jego ojcu, kim był naprawdę. Nie wiem, czy ktoś taki w ogóle się znajdzie na forum, w tym miejscu jest jakaś straszna luka, nie wiedzieć czemu. Od biedy poproszę o jakiś duchowy wiatr z nieba, łeb zmarłego ojca w chmurach czy coś.

Słońce prażyło bezlitośnie, choć całe szczęście już chyliło się powoli ku horyzontowi. Zrobiło się dzięki temu nieco chłodniej, choć i tak było niemiłosiernie gorąco. Suche, żółte trawy szeleściły, gdy brnęła przez nie krokuta ze Srebrnego Księżyca. Brak wiatru zwiastował brak woni zwierzyny, na wyschniętej ziemi nie było widać żadnych śladów.
Pora sucha, trudna do przetrwania, ale już nie takie rzeczy się przeżywało, prawda?

Miano*: Em/Ema (prawdziwe imię) alias Giza aka Karai (fałszywa tożsamość)
Rodzina: Matka ~ Dalia [*] | Ojciec ~ Omar [*] | Najukochańszy brat ~ Seth [*] | Liczne rodzeństwo, zarówno bracia jak i siostry ~ żyją w rodzinnych stronach
Wiek: 3 lata i 4 księżyce
Stado: Jedyne stado z którym była kiedykolwiek związana to rodzinna grupa o nazwie Giza. Została przymusowo wcielona do Królestwa Mgły i Popiołu. Mimo tego woli żyć w samotności.
Charakter: Em w głębi duszy jest miłą i płochliwą lwicą. Nie lubiła patrzeć na bezsensowne cierpienie innych i starała się pomóc potrzebującym, o ile jej na to pozwalali. W miarę dorastania w stadzie, które prowadziło nieustanne wojny o terytorium, charakter młodej lwicy został poddany ciężkiej próbie. Samica stała się niezwykle wrogo nastawiona do obcych. Po części przestała ufać własnemu osądowi i stała się okropną paranoiczką. Poczęła kłamać w nawet najdrobniejszych sprawach, nie chcąc od nikogo pomocy. Zgrywa opanowaną, twardą, złośliwą i sarkastyczną lecz w rzeczywistości często boi się własnego cienia. Uparcie trzyma się swojego toku myślenia, nie pozwalając innych na ingerencję w jej życie. Izoluje się od wszystkich, szczerze rozmawiając jedynie ze swoim bratem. Uważa, że na świecie nie istnieją dobre osoby są tylko te bardziej i mniej złe. Jeżeli uzna kogoś za niezwykle poważne zagrożenie, może być skłonna nawet do wyeliminowania danego osobnika... za wszelką cenę.
Opis wyglądu: Szczupła, średniego wzrostu samica o ciemnobrązowej sierści z jaśniejszym podbrzuszem. Po matce odziedziczyła niezwykłą, jak na lwicę, czuprynę w kolorze kawowym. Zielone oczy to jedyna cecha, którą przejęła po ojcu i w zasadzie wcale nie żałuje, iż samiec przekazał jej w spadku tylko tyle. Jej sierść często stroszy się wzdłuż grzbietu i piersi. Na prawej, tylnej łapie widnieją trzy blizny po pazurach, pamiątka po nieposłuszeństwie względem jednego z starszych braci.

Fuvu wolała najpierw, zanim w ogóle odbędzie się polowanie, pozwiedzać sobie chociaż kawałek ziem, na których teraz będzie mieszkać. Albo chociaż oswoić się z zapachem... tylko co jej to da? Nawet swoich nie znała, ta sytuacja nad skałą trochę ją chyba przerosła. Bronili ziem, jak należy, a ona co? Trzęsła portki ze strachu i postanowiła sobie pójść, zanim musiałaby oglądać brzydkie widoki.
Słońce powoli opadało za krainę, kiedy Fuvu docierała do brzegów czarnej rzeki.
Brązowa oglądała tereny, do których pasowała jak ulał. Ona brązowa, wszystko wokół brązowe albo przynajmniej pożółkłe. Tylko drzewa były wyschnięte i czarne. Cudowny krajobraz. Zastanawiała się, czy w ogóle tutaj da się coś upolować, czy trzeba szukać gdzieś indziej. W sumie, jakby nie patrzeć, przybyła od strony kanionu. Tam też za wesoło nie było.
Szukała czegoś wzrokiem. Najpierw natrafiła na powalony, na wpół zwęglony pieniek, ale okazał się zbyt mały, by Fuvu mogła na nim usiąść. I szukała dalej.
Ostatecznym miejscem jej spoczynku był brzeg rzeki, bo akurat ta była jak dla niej zbyt głęboka, by mogła się przez nią przeprawić. Zresztą, po co niepotrzebnie moczyć futro.

Zima tuż-tuż, najwyższy więc czas, żeby rozpocząć zgłoszenia na Secret Santa!

To już nasza szósta edycja edycja zabawy polegającej na rysowaniu prac sobie nawzajem.

Jeśli chcesz pisać RP, to o ile twoja postać nie potrafi komunikować się ze światem telepatycznie, prędzej czy później zostaniesz postawiony przed trudnym zadaniem napisania minimum jednej linijki dialogu. Nie ma bata! Dialog to główna forma komunikacji między naszymi bohaterami i jeśli chcesz pisać go dobrze, oto kilka prostych reguł:


• po pauzie zawsze należy umieścić spację,
• przed pauzą, jeśli nie jest na początku akapitu, należy również umieścić spację,
• bo pauza musi mieć dużo miejsca!


1. Narracja, która odnosi się bezpośrednio do wypowiedzi postaci, jest rozpoczynana małą literą. Wypowiedź postaci nie kończy się wtedy kropką. Jeśli kończy się znakiem zapytania, wykrzyknikiem lub wielokropkiem, narrację po pauzie również rozpoczyna mała litera. Najprościej rzecz ujmując - jeśli piszemy, że ktoś powiedział, burknął, chrumknął, wrzasnął, warknął (to znaczy powiedział agresywnie, nie zawarczał), to odnosimy się bezpośrednio do wypowiedzianych słów, więc pauza służy wskazaniu ich. Wypowiedź bohatera i narracja tworzą razem jedno zdanie, więc muszą zaczynać się tylko jedną wielką literą i kończyć odpowiednim znakiem interpunkcyjnym. W ostatnim przykładzie kolory pokazują, gdzie w wypowiedzi można wyodrębnić zdania. Jedna wielka litera, jedna kropka. Wszędzie. • Jeśli przedzielimy wypowiedź narracją w miejscu, gdzie powinien pojawić się przecinek (przykład pierwszy), przecinek pomijamy.

Cytat:- Na południowym obrzeżu sawanny widziałam stado gnu - zaczęła biała lwica - którego jeszcze wczoraj tam nie było.
- Chodźmy więc, nie traćmy czasu! - wykrzyknęła entuzjastycznie jej przyjaciółka.
- Jesteś pewna? - zdziwiła się biała. - Myślę, że powinnyśmy zawiadomić resztę stada... - dodała.

Cytat:- Gdybym była ptakiem, byłabym orłem. - Biała lwica kręciła się wokół własnej osi.
- Jesteś śmieszna. - Jej przyjaciółka westchnęła.
- Sama jesteś śmieszna! Ty mała, głupia zołzo... - Gdyby biała lwica miała swoje wymarzone skrzydła, trzepnęłaby jednym rozmówczynię.

Cytat:Biała lwica dobiegła do swojej przyjaciółki i zapytała:
- Dlaczego tak pędzisz? - Była oburzona. Bolała ją łapa i nie mogła dotrzymać towarzyszce kroku. Chcąc dać światu znać o swojej złości, warknęła: - Nie znoszę cię!

Wszystko zaczęło się od szemrania. Przez Lwią Ziemię przetoczył się niosący złote listki wiatr, szepcząc w gałązkach napotykanych drzew "Ognisty Las, Ognisty Las, Ognisty Las..." i nikt nie wiedział, co to znaczy, na pewno nie Skadim. Lecz Ognisty Las, gdziekolwiek i czymkolwiek - mirażem czy ideą - był, potrzebował tylko chwili, żeby upaść na żyzny grunt chłonnego wrażeń umysłu rocznego już lwiaka i zapuścić tam swoje małe korzonki. Możliwe, że wystarczyła mu tylko jedna noc. Możliwe, że wiele dni. W każdym razie tak długo drążył zbiorową wyobraźnię Lwiej Ziemi, że stał się cieniem, który nie opuszczał Skadima nawet w zenicie, wieczną myślą pod łapami, której źródła już po jakimś czasie próżno by gdziekolwiek szukać. Ognisty Las na dobre zaistniał w jego myślach i czegoś się domagał. Czegoś bardzo konkretnego.
Skadim nawet przed samym sobą by się nie przyznał, że Setkar wypowiedział na głos jego własne, tłumione i przyciszane pragnienie. Ba! Kiedy Setkar zaproponował wyprawę, było po stokroć łatwiej zaprzeczyć jakiejkolwiek na nią ochocie! Oczywiście, że nie, idioto! - pomyśleć, mhm... i co byśmy tam niby robili? - zakpić. Można było w ten sposób sprowadzić własne pragnienie do parteru. Można było mu zaprzeczyć, a im głośniej, tym lepiej.
- SEEETKAAAAAAAAAAAAARRRGHHH!
Z paproci, wzbijając w powietrze chmarę motyli, listków i pyłków, wyskoczył Skadim. Albo coś go ugryzło w tych paprociach w tyłek, albo coś go w te paprocie zagoniło, bądź co bądź, kiedy z nich wyskoczył lotem torpedowym, wrzeszcząc imię brata wniebogłosy, miał na pysku wymalowany wyraz krystalicznie czystej wściekłości. Och, a sam jego pyszczek, warto o nim wspomnieć, tak bardzo już się różnił od tego pyszczka zahukanego lwiątka, któremu ktoś zjadł ogon, że na pierwszy rzut oka trudno było rozpoznać w nim Skadima, zwłaszcza, że trzeciego z lwioziemskich książąt nie charakteryzowało wyjątkowe umaszczenie. Po dłuższym przyjrzeniu mu się, oczywiście, że odnajdywało się te same rysy - zaokrąglony nosek (nadal różowy), wysokie czoło i zbyt dużo skóry, co skutkowało podkrążeniem ślepi i fałdkami pod policzkami, ale ogół jego cech charakterystycznych jakby się trochę wydłużył, trochę zniekształcił, próbując zbliżyć się (ciągle jednak bardzo nieudolnie) do proporcji bliskich dorosłemu lwu. I łapy lewek miał teraz o wiele dłuższe, także całe jego ciało jakby oderwało się w końcu od ziemi i więcej w nim było gibkości. Chociaż, jeśli mowa o Skadimie, to nadal tej gibkości zbyt wiele tam nie było.
Lewek rozejrzał się nerwowo, jego grzbiet pracował miękko i dynamicznie. Setkara nigdzie nie było, a za to zaciągnięcie do Ognistego Lasu należało mu się trzepnięcie w łeb... a najlepiej to kopniak z obu tylnych łap w brzuch po powaleniu na ziemię.