Szukam białych lwów, które nie są w stadach odbjur...

Kiedy się pójdzie wzdłuż brzegu w pewnym momencie teren zacznie się podnosić i zwykła ścieżka będzie miała rozwidlenie jedną by kierować się na szczyt dość wysokiego klifu a drugą będzie nieprzyjemna droga kamienistego brzegu.

Jednak jeżeli się pójdzie tą drogą na dole zostanie to wynagrodzone widokiem zapierającym dech w piersiach, ogromną jaskinie, tak wielką że posiada swój własny mikroklimat.
Kamienne ściany pokryte mchem, własny staw ze słodką wodą, która czasem się miesza z tą oceaniczną, ogrom przestrzeni będącą efektem pracy podziemnej rzeki.


Jaskinia wyglądała na ogromną. Na przeogromną. I dobrze tutaj nie będzie padać deszcz ale sklepienie było tak wysoko że wzbierająca się woda czasem kapała na głowy. Ciekaw jestem czy tutaj mogłyby się zbierać chmurki.
- No i tak to wygląda myślę, że spokojnie można by tu schować wszystkie zwierzęta krainy. A ten tunel rzeczny wydaje się tak długi, że nawet nie jestem pewny czy mają swój koniec.
No i to była jaskinia, w sam raz by zmieścić moje ego.

Jasir po sytuacji koło Strumyka Schadzek musiał znaleźć swoją 'świątynię spokoju'.
Pustkowie raczej ne jest miejscem spokoju i pozytywnych myśli, ale Jasir miał w sobie tą 'duszę podróżnika', musiał znaleźć miejsce poza pięknym Upendi, a może też znajdzie dla swojej rodziny inne miejsce... Na razie na tym pustkowiu byłoby to nie do pomyślenia...
Ogarnia go jeszcze jego niespełniony cel - to właśnie dlatego znalazł się na Pustkowiu, kierując się wciąż na północ.
W okolicy nie było właściwie nic. Co jakiś czas jakieś pojedyncze suche drzewa i krzaczki, w których prawdopodobnie nie zamieszkiwało żadne żyjątko.
Wolno stąpał po ziemi, jakby chciał trochę pokontemplować, lecz mial pełną świadomość, że jeśli nic 'ciekawego' nie znajdzie, jeśli dalej jest jak teraz, tylko pustka - zawróci (choć bardzo w to wątpił).
Bardzo dobrze pamięta, jak przybył do tej krainy z północnego-wschodu i pojawił się w Dolinie Spokoju. Ale jego łapy musiały poznać i te tereny.

Deszcz w tym wilgotnym lesie niewiele zmieniał, zawsze tu miała wrażenie, że wręcz oddycha wodą. Całe futro miała przemoczone, gdy zręcznie przemykała pośród gałęzi drzew, szybko przeskakując z jednej na drugą. Nie to, że się śpieszyła, traktowała to bardziej jako... Zabawę? Ćwiczenie, by pozostać w formie? Chwilę odpoczynku, tylko dla niej, z dala od ukochanych, choć wymagających dzieci, reszty stada, kapłańskich obowiązków, a nawet partnera, co też dawało pewną ulgę.
Choć przecież dżungla jednoznacznie kojarzyła jej się z rudym złotokotem, ba, nawet natrafiała tu i ówdzie na jego tropy! Lecz cóż w tym dziwnego, wszak to było niegdyś jego królestwo - nim ona podstępem pozbawiła go tronu i uprowadziła na swe ziemie.
Cichy chichot wystraszył kolorowego, pięknie upierzonego ptaka, który raptownie zerwał się do lotu.
Lecz to nie była zwykła ucieczka od obowiązków i problemów, jakie zdarzały jej się nagminnie gdy była młodsza - jak wtedy, gdy właśnie spotkała po raz pierwszy swego rudzielca. Zbyt dużo teraz miała obowiązków i powinności, by móc sobie tak znikać, choć momentami brakowało jej tchu. Teraz mogła go nareszcie złapać, lecz pchały ją tu właśnie kolejne obowiązki. Medyk powinien dbać pieczołowicie o zbiory, zwłaszcza, gdy pora mokra była w pełni. Żal było nie skorzystać z darów Matki Natury, zwłaszcza gdy się wiedziało, że i ona bezlitośnie zbierze to, co się jej należy. Ciekawe, ile tym razem medykamentów jej zgnije? Zmarszczyła lekko nosek. Dbała o nie najlepiej jak umiała, ale to było nieubłagane.

Szukam kogoś dla Sprike'a. Partnerki, przyjaciela/przyjaciółki, wroga, podopiecznego, krewnego itp.
Kogoś do popisania, kogoś, z kim mój Sprike mógłby wyrobić sobie jakieś lepsze relacje, niż:
"- Witam
- Witam
- Wiesz, że jesteś na moim terytorium?
- Och, przepraszam, już spadam."

Tak więc, zapraszam wszystkich chętnych :)

Siri włóczyła sie, jak zwykla bez celu, po ziemiach leżących między ksieżycowymi a wąwozem śmierci. Może to nie dla niej? Może powinna opuścić księżycowych i ruszyć gdzieś indziej? Mimo wszystko to był jej dom. Tu ma rodzinę i yyyy wiarę? Czy ona wierzy? W sumie księżyc był dla niej księżycem. Wychowywała się wśród tej wiary i była dla niej tak naturalna, że młoda nie zastanawiała się nad tym czy na to w ogóle ma sens. Jej rodzeństwo odeszło został tylko Azim który też teraz gdzieś prysł. A matka... na samą myśl o niej w piersi białej zawrzało. Jej matka brzydziła ją, choć przy niej Siri udawała przebaczenie, miłość i inne bzdety. Co ją tu więc trzymało? Szansa że coś tu osiągnie. Tu znała teren, była jedną z nich, a gdzieś tam bedzie musiała zaczynac od nowa. Choć tu w sumie też nie ma jakiś super horyzontów. Wzdychając położyła się pod jakimś drzewem. Może chwilę poleży i jej się w głowie rozjaśni?

Bezgrzywy lew szedł powoli przez pustkowie, kierując się w stronę ogromnego masywu skalnego majaczącego na horyzoncie. Było późne popołudnie. Sprike wędrował tak od dobrych paru godzin i marzył teraz o odpoczynku w cieniu wielkiej skały przed sobą. Na szczęście cel jego podróży był już dosyć blisko i po dwudziestu minutach Bezgrzywy zatrzymał się u stóp ponurej, majestatycznej skały. Wyczerpany, padł na piasek, przytulając się do zimnego kamienia. Nie miał siły zawracać sobie głowy ostrożnością. Powieki złodzieja zatrzepotały i zamknęły się. Sprike zapadł w głęboki sen.