Shani cały czas szła przez drogę widząc lasy i inne tereny aż dotarła do miejsca gdzie urodziła się na tych ziemiach. To Cesarstwo Doliny. Tęskniła strasznie za tymi terenami i kilimandżaro gdzie urodziła się i jej brat. W końcu może zostać tu na stałe. Musiała zmagać się jeszcze przed ucieczką od rodziców, nie chciała zamieszkiwać na pustynnych terenach. Niestety matka musiała uratować stado przed jakimiś dzikusami, a co najlepsze zostanie tam królową. Nigdy Shani nie chciałaby zostać królową czy coś takiego, nie nadaję się. Ona pragnie jedynie zostać i pomóc innym jak robiła to jej mamusia Akshaya. 
- W końcu w domu - spojrzała się lekkim uśmiechem na tereny za którymi tęskniła. W dodatku chciałaby dołączyć ponownie do stada i na nowo żyć.

Shani spacerowała sobie po terenach cesarstwa doliny chcąc zwiedzić inne zakątki tego stada. Nie wiedziała tak naprawdę, że jest tu tak pięknie. Spokojnie oddychała przez nos spoglądając w niebo czując przyjemny wiatr. Gdy zobaczyła kamień usytuowany wśród wysokiej trawy, ruszyła w jego kierunku chcąc odpocząć. Nie chciała wrócić do krainy pustynnej gdzie matka się urodziła, to nie są jej tereny rodzime. Chciałaby w końcu dorastać na terenie gdzie przeżyła swoje dni z rodziną i bratem, ale nic na to nie poradzi, że Anri i jego rodzice poszli w siną dal. Gdy usiadła na gołym kamieniu swoim zadem spoglądała się cały czas w horyzont.
- Ah jak tu pięknie -odparła krótko zadowolona machając swoim ogonem uderzając o powierzchnię kamienia.

//Akcja dzieje się niedługo po opuszczeniu Krainy przez Kifo i Chawę. Są jeszcze młodzikami//

Młódka czaiła się w wysokiej trawie, wpatrując się natarczywie w ciemny punkt przed sobą - nieświadomego niczego, młodego guźca. Niedaleko niej  czyhał drugi drapieżnik, nieco większy od lwicy i zapewne jeszcze bardziej niebezpieczny dla upatrzonej przez nich ofiary. 
Chawa zerknęła kątem oka na Kifo, a końcówka jej ogona zadrgała nerwowo. Była niesamowicie głodna i coraz bardziej się niecierpliwiła. Mimo to, pozostawała czujna i starała się ze wszystkich sił nie zdradzić swojej pozycji. Kiedy wiatr poruszył mocniej trawy, w których się kryła, przypadła do ziemi jeszcze bardziej, aby guziec nie mógł jej zobaczyć, przy tym podchodząc nieco bliżej, korzystając z odgłosów. Później zamarła wraz z wiatrem. Kolejny zerk na lamparta, tym razem czekała na jakiś jego ruch, jakiś znak. Czuła, jakby wczorajsze polowanie nie udało się głównie przez nią i jej natarczywość, dlatego tym razem nie mogła pozwolić sobie na żadne błędy.

Dziwna sprawa, ale do jaskini Guntera Warsir lepiej znał drogę niż do domu. Ale nie tylko dlatego tam się udał. Było to jedyne miejsce, które przyszło mu do głowy, i w którym Benjamin raczej go nie znajdzie. Maluch wszedł więc wreszcie do owej groty, usiadł i dopiero wtedy przypomniał sobie, że wciąż trzyma w pysku akację. Wstał, poszedł trochę głębiej i ostrożnie położył gałęzie na ziemi. Dobrze, że tu był, to odda Gunterowi roślinę. Ale kiedy znachor tu przybędzie? Mógł wciąż dyskutować z jego natrętnym wujkiem, albo w ogóle pójść w inną stronę. Kiedyś jednak powinien wrócić?... Warsir westchnął ciężko i ułożył się na ziemi obok akacji. Był głodny, ale przede wszystkim zmęczony. Tak zmęczony, że oczy jakoś same mu się zamknęły...