Tereny Cesarstwa > Jedna z polan w Śnieżnym Lesie.
Jakiś czas po potyczce z członkami  Klanu Ognia

Dziś nadszedł termin zaaranżowanego przez Hakiego spotkania.
Stawił się w umówionym miejscu jako pierwszy, nieco przed czasem, z resztą wypadało by to on czekał na resztę. W końcu to on dzisiaj robił za gospodarza. I nie tylko, bowiem jako przedstawiciel cesarstwa, miał obiąć pieczę nad nowym zespołem skupiającym dość różnorodną mieszankę lwów. I to za równo pod względem pochodzenia, jak  poglądów i motywacji, które swoją drogą nie były tak do końca jasne.
No nic, grunt, że udało się znaleźć chętnych, i że mieli się tutaj pojawić. Wszystko inne było już do dogadania.
Znalazłszy się na polanie, zajął miejsce na jednym z wystających ze śniegu kamieni, i zajął się dopracowywaniem ostatnich szczegółów, tego, jak przedstawić wszystkim założenia ogólne całej imprezy i wszelkie informacje dodatkowe. Sam pomysł uważał za warty zachodu, a zamierzony efekt, jeśli uda się go osiągnąć, powinien być ciekawy. Teraz tylko należało odpowiednio upewnić zaproszonych, że dobrze zrobili przychodząc tu, skoro już wykazali jakieś zainteresowanie.
Siedział więc czekając, z wyglądu spokojny, ale w środku aż skręcający się z podniecenia i oczekiwania, bo oto trafiła się okazja, na którą, może trochę podświadomie (ale tylko trochę) czekał, no cóż, od dość dawna.

Masz opali kupe i nie masz co z nimi zrobić?!
Opale się wysypują z kieszeni lefka a nie ma rączek by je pozbierać?!
Myślisz że masz za mało opali by coś zrobić?
Trafił się raz opal tygodnia ale to za mało?
Za mało jest kaczek?

DOBRZE!
...znaczy się z tym że za mało jest kaczek to źle.

Jeżeli czujesz że masz za dużo albo zbyt mało opali albo zwyczajnie nie wiesz co z nimi zrobić ta zbiórka jest dla Ciebie!

Ale czy to coś kosztuje?

OCZYWIŚCIE!

Jestem łasy na Twoje OPALE! Tak, na te wszystkie miłe kamyczki które od wielu lat siedzą w profilu Twojej postaci i nic się z nimi nie robi.

Ale po co Kaczce opale?

NA ARMIE NIEWOLNIKÓW!
Tak, zbieram na armię niewolników której utrzymanie kosztuje... 1200 opali! Tak, tysiąc dwieście opali.

Myślisz sobie pewnie teraz co z tego będziesz mieć jeżeli rzucisz wszystkie oszczędności na kaczkę.
OTÓŻ, nic!

Jest to zbiórka polegająca na spełnienie marzeń kaczki o armii kaczek niewolników której właściwie nie mogę jeszcze mieć. Ale! Może się uda!

Co trzeba zrobić? To bardzo proste!
Wchodzisz w ten temat:
http://pbf.krollew.pl/showthread.php?tid=1389

I wysyłasz wiadomość o treśći:
Ja
Kykczor
Wszystko!


Zostań dla mnie kierownikiem! :D

Minęło kilka dni odkąd Maer'vu został przyjęty przez Ghaliba do Hordy. Cały ten czas poświęcił na odpoczynek po podróży i rekonwalescencję, jakże potrzebną po starciu z Jasirem. Teraz jednak zdecydował się wreszcie ruszyć zadek ze swej groty i poznać bliżej tereny, które odtąd miały być jego domem. Na początku zdecydował się udać się wzdłuż rzeki do jej źródła. Szedł dumnym, równym krokiem, póki nie doszedł do kaskady strumieni, które najwyraźniej dawały początek życiodajnej wodnej wstędze, i tam się zatrzymał. Stał spokojnie, przyglądając się uważnie szumiącej, spienionej wodzie. Na sekundę zwrócił swoje jedyne oko na most wytworzony z powalonego pnia drzewa, po czym powrócił do obserwacji strumieni. Tutaj, słuchając chlupotu płynącej wody, czuł się niemal odprężony, choć nie przeszkodziło mu to w zachowaniu czujności.

Zapach karakalki już dawno nie był wyczuwalny na ziemiach Księżyca. Aż do dzisiaj.
Kotka nikomu nie mówiła, gdzie wędrowała i na razie wciąż nic nie powie. Te sprawy dla jedynych byłyby zbyt osobiste, by się nimi dzielić, dla innych z kolei zbyt trudne w obecnej sytuacji; pozostawało więc milczenie, co wcale nie przychodziło jej łatwo.
No, to znaczy, na razie nie było źle, bo nie spotkała jeszcze żadnej żywej duszy, ale po cichu liczyła na to, że niebawem się to zmieni. Ileż można było wędrować samotnie? Zupełnie nie rozumiała tych ze swoich pobratymców, którym właśnie odpowiadał taki koczowniczy tryb życia. Brr!
Wdrapała się na akację, uznawszy, że czas na przerwę. Usadowiła się wygodnie na jednym z konarów i zadowoleniem zaczęła spoglądać na ukochane tereny. Nareszcie w domu!

Nie jestem pewna, co kierowało mną, kiedy postanowiłam zwrócić swoje kroki ku Lwiej Skale. Czy chciałam opuścić teren stada Vari i dlatego łapy niosły mnie w kierunku granicy terytorium? Fakt, że wybrałam najdłuższą drogę wskazywał jednak, że nie chciałam opuszczać go zbyt szybko. Część mojej duszy wyrywała się w kierunku wielkiego świata i niepoznanych wrażeń, ale drugi jej zakątek tęsknił za spokojem i stabilnością. Baśnie każą iść za głosem serca, ale cóż mogę zrobić, kiedy moje nie potrafi się zdecydować. Pozostawało mi tylko słuchać jego szybkiego rytmu i kontynuować wędrówkę.
Wreszcie stanęłam u stóp skały, o której legendy słyszałam od dziecka. Widok siedziby dawnych lwich władców rozbudził moją wyobraźnię. Zatrzymałam się na chwilę i usiadłam w trawie. Niczym śniąc na jawie, widziałam jak Mufasa stoi majestatycznie na jej wysuniętym krańcu, a poddane mu zwierzęta oddają pokłony i wiwatują na jego cześć.
Pogrążyłam się całkowicie w marzeniach i z uśmiechem obserwowałam kolejne obrazy podsuwane przez moją fantazję. Skaza, Simba i kolejni królowie przewijali się przed moimi oczami. Całkowicie zatopiona w marzeniach mogłabym spędzić tak cały dzień, nieświadoma co dzieje się wokół mnie.

Dlaczego coraz częściej opuszcza tereny stada i błąka się bez większego celu po otoczeniu, które niczym jej do szczęścia potrzebne nie jest? Sama nie znała na to odpowiedzi i właściwie nawet jeśli jej szukała to bezowocnie. Gdy się obudziła, dopiero świtało. Leżała na głazie, którego geneza zapewne zaczęła się na Kilimandżaro i jakimś trafem został odłamany od masy skalnej i tak znalazł się tu, dokładnie tak jak teraz cesarzowa. Poranki w pięknej krainie miłości wyglądają naprawdę sielankowo tak, jak wyobrażają sobie zwierzęta raj, a bynajmniej takie odnosiła wrażenie morskooka lwica biorąca aktualnie kąpiel w promieniach wstającego słońca. Raz po raz smagnęła mocniej kitą, by odgonić wstrętne robactwo.