Kiedy zachodziło właśnie gorące słońce, zapowiadające zbliżającą się porę suchą, nad jeziorem w okolicach Upendi zjawił się młody lew. Kiedy znalazł się w cieniu drzew, zielonych po ulewach, natychmiast ostro ruszył ku błękitnej tafli wody. Przysiadł na brzegu i wypił kilka dużych, szybkich łyków. Następnie rozejrzał się po okolicy i szybko wpełzł pod najbliższym krzak. Musiał zachowywać się niezwykle cicho. W każdej chwili mogły dopaść go hieny czy inne szakale, a wtedy jego tajna super ważna misja nie powiedzie się. Nie żeby jacyś tam wrogowie mieli mu zagrozić, przecież bardzo szybko by się z nimi rozprawił, ale powodzenie misji zależało od tego, czy pozostanie niezauważony. Postąpił krok do przodu, potem jeszcze jeden. Nagle kątem oka zarejestrował ruch. Odwrócił się błyskawicznie i stanął oko w oko z... żabą. Ale nie byle jaką żabą! To z pewnością był niezwykle groźny tajny posłaniec, mający za zadanie go szpiegować! Z głośnym „rykiem” Warsir rzucił się na tego niecnego płaza z zamiarem - a jakże! - unicestwienia go. Szpieg był jednak szybszy niż na to wyglądał. Skoczył w bok, a lew w ślad za nim. Próbował przeciąć mu drogę, ale było to niełatwe zadanie. Mimo starań czarnogrzywego, niepokojąco zbliżali się do brzegu. W końcu Warsir zdecydował się na ostateczny krok. Wybił się z całej siły. Leciał w powietrzu niczym orzeł, wyciągając swoję prawie długie ciało. Wiedział, że już mu nie ucieknie, że to jest dzień jego chwały i po wsze czasy już będą opowiadać historię o tym zwycięstwie. Teraz już mu nie... Maluch wytrzeszczył oszy ze zdziwienia, a zaraz potem poczuł, jak usta i nos wypełnia mu woda. Wierzgnął wściekle łapami, próbując wydostać się na powierzchnię. Odruchowo chciał zaczerpnąć powietrza, ale tylko zachłysnął się cieczą. Obrócił się, wierzgnął jeszcze raz. Jest. Jego łapa natrafiła na dno. Odepchnął się mocno, raz i drugi. Jeszcze chwila szamotaniny i wypełzł na stały ląd, krztusząc się i drżąc, nie wiadomo czy z zimna czy strachu.

Słowem wstępu, to moje pierwsze kroki w tym wspaniałym świecie, więc wybaczcie wszelkie błędy. Jako, że w fabule moje lwiątko ma już co robić, a pisania nigdy nie za wiele stworzyłem ten margines. Zapraszam każdego chętnego do wspólnej zabawy, bo w przeciwieństwie do swojej postaci uważam, że najlepsza rozrywka to wspólna rozrywka :D

Słońce stało właśnie w zenicie, kiedy Tamu sunął wśród zarośli porastających sawannę. Nagrzane powietrze falowało mu przed oczami. Wysoko w górze krążyły sępy. Mimo nieznośnego wręcz upału, młody lew był wyjątkowo zadowolony. W trakcie swojej dzisiejszej wędrówki nie napotkał nikogo, a to zawsze poprawiało mu humor. Tylko on i sawanna. Unikał towarzystwa innych zwierząt jak ognia. Potrząsnął lekko grzywą. W takich chwilach mógł poczuć się jakby niebezpieczeństwa świata gdzieś odeszły. Zawsze uważał, że samotna wędrówka to najlepsza wędrówka. W końcu gęste zarośla ustąpiły miejsca spękanej glinie. Tamu dostrzegł spod przymrużonych powiek niewielką akację i nie zastanawiając się długo ukrył się w jej cieniu. Sawanna była taka piękna. Oparł się o pień drzewa i zamruczał z zadowoleniem. Gdyby tylko życie mogło wyglądać tak zawsze. Bez tych wszystkich niebezpiecznych i strasznych zwierząt. Bez żadnych skomplikowanych rozmów. Bez trosk i zmartwień. Wtedy mógłby podróżować, tak jak zawsze tego chciał. Opuścić sawannę i nie przejmować się zagrożeniami. Taaak. Świat bez innych zwierząt byłby o wiele lepszym miejscem. Lewek zamknął oczy i dał się porwać wyobraźni, rozkoszując się ciepłem rozgrzewającym jego futro.

Obłoki leniwie przesuwały się po jaskrawo błękitnym niebie, a słonce świeciło niemiłosiernie w oczy, tak że znachorowi wydawało się, że zaraz wypali mu oczy a zaraz po nich znaczną część tkanki mózgowej. Leżał jednak na plecach wśród trawy z szerokim uśmiechem na pysku. Ktoś złośliwy mógłby przypuszczać, że Gunterowi znów zdarzyło się przesadzić z miętką, ale niech to pozostanie jego słodką tajemnicą.
- Piękny dzień, nieprawdaż? – rzekł sam do siebie – Ale chyba miałeś coś do zrobienia.
Pysk lwa zmarszczył się w zastanowieniu. Za nic nie mógł sobie przypomnieć co miał zrobić. Pewnie to nic ważnego.
- Z całą pewnością, cokolwiek to miało być, mogę zrobić to jutro. – wygłosił tą uwagę niczym mędrzec wypowiadający natchnione słowa. Ta rada była tak dobra, że musiał jej koniecznie posłuchać. Z tego powodu umościł się wygodnie w trawie i powrócił do kontemplacji pogodnego nieba.

Chciałabym was zaprosić na mojego świeżo założonego dA -> https://shimanymphia.deviantart.com
Na razie wstawiam tam tylko ss z gry "the Isle" ale najpewniej za jakiś czas pojawią się tam amatorskie szkice w photoszopie (jak tylko go dorwę!) :]

Młoda lwica chętnie przygarnie znajomości, przyjaciół do wspólnych przygód. Samica chciałaby wtopić się w historię tej ziemi, przeżyć coś, co wpłynie na jej historię. Mogą to być zwyczajne, towarzyskie spotkania, romans, właściwie wszystko.
Może jest szansa na dołączenie do klanu? 

Chciałabym tchnąć życie w tę postać :) Jeśli ktoś ma ochotę, śmiało, piszcie :) Jeśli macie jakieś rady - nie krępujcie się, poczytam :)

Myśli kłębiły się w jego zwieszonej nisko głowie, gdy ledwo szurał zmęczonymi łapami po piaszczystym podłożu. Gdzie był? Nie miał pojęcia. Nie obchodziło go to. Parł przed siebie, choć wolałby legnąć i po prostu zdechnąć w miejscu. Zapadnięte boki i prześwitujące żebra zwiastowały jego rychły koniec, czasem mu się wydawało, że kątem oka widzi sępy podążające jego śladem. Zasrane ptaszyska. Dobrze, niech chociaż one mają pożytek z jego marnego truchła. Szedł dalej. Wycieńczenie dawało mu chorą, szkodliwą satysfakcję, myśl, że w ten sposób szybciej doprowadzi się do końca. Zresztą, ostatnio już przeleżał w miejscu parę dni… Chyba. Już nie pamiętał. Nie pamiętał wielu ostatnich dni. Za to pamiętał te wcześniejsze.
Jego matkę. Oddała życie za takie bezużyteczne ścierwo jak on, robiła wszystko dla swoich dzieci, a czy było warto? Może w przypadku reszty tak. On zasługiwał na to najmniej. Powinna była żyć, żyć dla reszty, pozwolić jemu zginąć. Oddać go w ofierze agresorowi. Oszczędziłaby wszystkim kłopotu.
Łzy zakręciłyby się w jego oczach, gdyby nie to, że był paskudnie odwodniony, pomimo deszczów.
Jego ojca. Nic dziwnego, że zwiał, kto chciałby się zajmować tak wyrodnym synem? Zostawił ich, ich wszystkich, mamę, i jego rodzeństwo. Skurwiel. Arvo chciał odgryźć sobie swoją własną, szarą łapę, by pozbyć się tego dziedzictwa po ojcu, lecz wtedy jeszcze nie potrafił się na to zdecydować. Teraz już było wszystko jedno.
I tak całe ciało miał poryte śladami pazurów i kłów, tam, gdzie tylko sięgnął.
Tene. Kochana Tene, zajęła się nim, bezwartościową sierotą, która nie miała nic na świecie. Próbowała z niego zrobić lwa, jak należy, a czym on się jej odwdzięczył? Odwrócił się, zostawił ją, zwiał. Śmieć. Nie zasługiwał na nią. A może właśnie? Był skończonym idiotą, lecz widział, jak toksyczna potrafiła być jego przybrana matka. Nie zasługiwał na nikogo lepszego, i tak była ogromnym darem od losu, że w ogóle pomogła mu przeżyć.
Słońce prażyło, gdy młody lew, drżąc jak galareta, stawiał swe ostatnie kroki.
Tib. Po stracie ukochanego podopiecznego, dostał kolejnego, kolejną szansę. Betonowe koło ratunkowe, bo trafił mu się właśnie złotosierstny młodzik, sprawa beznadziejna, nic nie dało się zrobić. Arvo z całego serca mu tego współczuł, i było mu wstyd, że tak się potoczyło ich życie. Wielokrotnie w nocy go przepraszał, szepcząc litanię do gwiazd, choć wiedział, że on nie usłyszy. Ale kolorowooki i tak czuł, że musiał go przeprosić za to, że w ogóle go spotkał.
Myśli wciąż krążyły w jego głowie, przejmujące, szarpiące, kąsające. Nie chciały przestać. Nie chciały odejść. Nic nie potrafiło ich odgonić.
Nie powinieneś żyć. Nie powinieneś się urodzić. Czemu istniejesz? Czemu marnujesz wciąż powietrze, tak drogocenne dla innych? Jakim prawem polujesz, odbierasz cudze życie, po to, żebyś ty żył? Nawet najmarniejsza mysz jest bardziej przydatna niż ty. Idiota. Zdrajca. Dziwak. Nieprzystosowany do życia pośród stada, lwów, kogokolwiek. Nie możesz pić wody, inni potrzebują jej bardziej niż ty. Dlaczego w ogóle zabierasz słońce i rzucasz cień na rośliny, które potrzebują tych promieni do życia? Dlaczego wciąż żyjesz? Dlaczego wszyscy, których kochałeś, zginęli, a ty nie? Dlaczego twoja matka się poświęciła dla ciebie? Zawiodłeś ją. Zmarnowałeś jej dar. Nie jesteś nic wart. Bezużyteczny. Bezwartościowy. Powinieneś umrzeć, umrzeć, umrzeć, umrzeć…
- Umrzeć – wycharczał słabo, ledwo słyszalnie. To było jego marzenie, jego pragnienie, jego cel. I nawet tego nie potrafił osiągnąć, nawet życia nie chciał oddać. Powinien skończyć już dawno temu z samym sobą, ale NAWET TEGO KURWA NIE POTRAFIŁ!
Ale już było blisko, już tuż, tuż. Czekał. Pragnął. Chciał. Bał się. Cierpiał. Ale to zakończy cierpienia, to uciszy te myśli raz na zawsze, to rozwiąże wszystkie problemy.
Tak.
Czekał.
Jak do tego w ogóle doszło? Gdy jeszcze było lepiej, zadawał sobie to pytanie raz po raz. Z wyrzutem szukał odpowiedzi, choć szybko zaczął winić samego siebie, oczywiście.
Gdy uciekł Tene, radził sobie z początku doskonale. Wreszcie zakosztował błogiej wolności, gdzie nikt nie mówił mu, co ma robić, jak żyć, nie dawał świetnych rad, gdzie mógł po prostu iść przed siebie. Oddychać pełną piersią. Umiał polować, umiał się wyżywić, choć może w praktyce było to nieco trudniejsze, niż sobie wyobrażał. Jednak jednego nie przewidział. Był samowystarczalny i dał radę przeżyć samemu, tak jak sam chciał, lecz gdy nikt nie mówił mu jak żyć, nie musiał się niczym przejmować… Zostawał ze swoimi myślami zupełnie sam. Nie miał do kogo się odezwać. Z nudów zaczął wspominać dzieciństwo, historie ojca, lecz to szybko prowadziło do tamtego feralnego dnia, a następnie kolejnego i kolejnego. Analizował to w myślach, lecz analizował zbyt dogłębnie.
A przecież on i tak nigdy nie miał najlepszego zdania o samym sobie.
Pozostawiony tylko swoim myślom, bez cudzego słowa pociechy, szybko zaczął tonąć w nich tonąć. Nie miał do kogo się zwrócić po pomoc, nawet gdyby umiał poprosić. Brakowało mu powietrza, zachłystywał się, przebierał bezładnie łapami we własnej świadomości, która karmiła go trucizną.
Spadał w dół i  nie mógł nic na to zaradzić.
Ześwirował.
A może zawsze był świrnięty, i to było tylko kwestią czasu, nim czerń jego myśli pochłonęła go do końca? A może po prostu jego biedne serce nie wytrzymało tylu cierni wbitych w nie na zawsze. Jego głowa nie wytrzymała tylu wyrzutów skierowanych do samego siebie.
A teraz jego łapy już nie miały siły utrzymywać dalej jego wątłego ciała. Upadł ciężko na ziemię, ryjąc pyskiem o glebę. W ciszy. Nie było jęku bólu, zmęczenia, niczego. On słyszał tylko swoje myśli: To jest właśnie twój koniec, równie żałosny co ty. Wreszcie zdechniesz, wreszcie uczynisz świat lepszym. Prochem jesteś, w proch się obrócisz. Od początku do końca bezwartościowy…
On tylko chciał, żeby to się skończyło. Wszystko.
Zamknął ciężko powieki, czując, jak świat rozmywa się we mgle. Pozostał tylko jeszcze ból i te złe, złe, złe, jego własne myśli.
Ścierwo, miernota, pasożyt, idiota, dureń, pokraka, słabeusz, mięczak, zjeb, nigdzie nie pasujący, marnotrawny
- Och jej, och jej!
Drgnąłby, gdyby tylko miał jeszcze na to siłę, więc jedynie zmrużył nieco mocniej powieki. To nie były wyzwiska, to chyba nie były już jego myśli. Czy był już po drugiej stronie? Czy już umarł? Czy w końcu mu się udało? Nie, bo dalej jego szepty nawoływały go do zdechnięcia, dalej czuł przejmujący ból w każdej cząsteczce ciała. Poczuł też jednak zaraz kolejny ból, zogniskowany w jednym konkretnym punkcie ciała, a zaraz kolejnym, i coś jakby cień padło na jego pół żywe ciało.  Jeszcze jedno „Och jej!” wdarło się w jego uszy, tym razem o wiele bardziej bezpośrednio. W ogromnym wysiłku rozwarł powieki i ujrzał niewyraźny, owłosiony ryjek.
- Och, kochany, co ci się stało? Czego ci potrzeba, wody, pożywienia, lekarstwa? – Troskliwy głos, niegdyś wydawałby mu się wybawieniem i cudem, wyczekiwał go tak długo… Teraz był tylko natarczywy i męczący. On już czekał tylko jednego wybawienia, tego ostatecznego.
- Śmierci – charknął, i znów zamknął powieki, nie mogąc dłużej utrzymać ich rozwartych.

Sun szuka następujących osób do fabuły/marginesu

● Nauczyciela - kogoś kto nauczy go bycia uzdrowicielem
● Młodych lwów do fabuły 
● Kogokolwiek do fabuły 
● Kogoś kto się do niego "przyklei"
● Wszelakie inne propozycje chętnie przyjmę :)
● Ptaków do towarzystwa. Bo ptaki są super.