Zapomniałam całkiem xD

Młoda lwica stała przy jednym z kilku wyschniętych drzew na sawannie, kilka kilometrów od rzeki. Z ciekawością i żalem spoglądała na znajdujący się przed nią pień i łyse gałęzie. Był niezwykle podobny do potężnego pnia tamtego drzewa, z którego na Lwiej Ziemi zrywała owoce dla Laji. Tyle że tamto rosło tuż nad rzeką. A to tutaj? Jakim cudem urosło takie duże, skoro wody tutaj po prostu nie było? Nawet trawa niechętnie porastała suchą ziemię...
Wiedziała jednak, że to niedługo się zmieni.
Gdy nadejdą deszcze.

------------ Grota Medyka-----------


Makari z samego rana udał się do groty Lai, niecierpliwie czekał na dzień, w którym ta udzieli mu nauk. Medycyna bardzo go interesowała i bardzo chciał się uczyć leczyć. Chciał pomagać innym. Wszedł uradowany do ciemnej groty i zauważył, że lwicy nie było w środku, postanowił na nią poczekać. Zaczął rozglądać się po ścianach jaskini, widniały na nich różnorakie rysunki i malunki, nie wiedział co znaczą, ale widział tam kilka lwów i jeszcze jakieś inne obrazki.

Stary Cień przywędrował tu zaraz po odejściu z tłocznego zebrania nad rzeką nieopodal by poczekać na osobistą audiencję u królowej Lwiej Ziemi.
Duża akacja zapewniała miły cień i postanowił się pod nią położyć rozkoszując się miłym widokiem jaki go otaczał.
Czekał.

Słyszałam o małpie, która to za te dziwne kamieni robi różne rzeczy. Postanowiłam jej poszukać. Same kamienie miałam wrzucone do jakieś nie dużej czaszeczki. Tak było je wygodniej nosić. Nie wiedziałam gdzie dokładnie jest. Słyszałam tylko gdzie można ją znaleźć. Zastrzygłam uchem wyszukując jakieś małpy.

Rano. Słońce wstaje a Sunkeyru właśnie kończy wpychać do pyska średniej wielkości ptaka. Z jego pyska wystawało parę piór z ogona ofiary aż nie znikła całkowicie. Teraz było tylko widać przy jego żołądku że coś tam jest bo było tam wyraźne zgrubiebie. Wąż ziewnął parę razy i ruszył powoli przed siebie do miejsca w którym schował swój pióropusz. Troszkę minie zanim przetrawi tak rzadką zdobycz jak ptak i jego ruchy były teraz powolne i ociężałe.

Moje spotkanie z Otieno na długo zapadło mi w pamięć.
Stałam tamtej nocy u progu mojej jaskini, spoglądając na tonącą w objęciach nocy sawannę. Wiatr kładł pośród traw szerokie fale, na niebie zaś zaganiał chmury brzemienne w deszcz, zasłaniając jednak wspinający się w górę księżyc. To miała być jedna z ostatnich spokojnych nocy przed porą deszczową - cieszyłam się więc nią, póki tylko mogłam. Zachodnie Ziemie potrzebowały deszczu, spękana skorupa już od dawna pod łapami zanosiła się pyłem, jak spragniony domagając się wody. To będzie dla mnie okres pełen pracy - i nie tylko dla mnie. Byłam przekonana, że pod tymi ciemnymi chmurami nieraz natrafię na Kahawę, czy Damaję. Wszystkich nas połączy jeden cel - wypatrywanie ziół. Prawdę mówiąc, nie mogłam się tego doczekać. Po tym wszystkim, co miało ostatnimi czasy miejsce, z radością spędziłam kilka dni w pozornej samotności - nie byłam bowiem sama.
Na mej różdżce, opartej teraz o ścianę obok mnie, wiatr zaszeleścił podwieszonymi tykwami, ten sam podmuch pogładził zaś moją sierść. Uśmiechnęłam się szeroko, obserwując bynajmniej nieprzypadkową wstęgę liści, która zawieruszyła się między mną, a moją laską.
- Tak, mistrzu. Na taką zmianę czekałam. - Odpowiedziałam na to wezwanie. - Byłam ślepa.
Srebrna tarcza wychyliła się nieśmiało zza ciemnej plamy nadchodzących deszczów i burz.
- Jak mogłam zapomnieć, że księżyc i słońce wciąż świecą, nawet jeśli kryją się za chmurami?
I na tym właśnie upływały ostatnio moje noce. Na kontakcie z moim ukochanym mistrzem. Tak, jak dawniej, przy jego baobabie, w podobne, gwieździste noce. Ta noc miała być jednak nieco inna od pozostałych.

// Tak nawiasem - Laja wygląda już dokładnie tak, jak w podpisie.

Wieczór na sawannie, powoli zbliża się zachód słońca a Sunkayru drzemał sobie na jednym z wysuszonych drzew. Swój pióropusz ściągnął z łba i zawiesił na jednej z gałęzi i tak swobodnie sobie leżał. Trochę mu się nudziło więc sobie fantazjował, był pochłonięty myślami o chmurach w kolorze różu mające kształty wielkich ryb które suną w jego stronę a on sam obrasta czekoladowymi gadułkami. Kiedy ktoś wszedłby kiedyś do jego wyobraźni pewnie by zwariował i nie wiedział co o tym mówić. Tak. Sun był dziwny i to szczególnie w swojej gadaninie a przy najmniej on tak uważał.

Szukam osoby chętnej i cierpliwej na wątek wprowadzający Shey spowrotem do fabuły. Bo chłopak te ziemie zna, wychował sie tu, raz mieszkał, raz znikał, wiecie jak to jest. Ale znowu wrócił i chętnie poprowadzi wątek zarówno na fabule jak i marginesie. Jestem otwarta na wszystko xp